Donderdag 27 oktober Leon (Nicaraqua), 310 km

Ik ben niet zo lekker, keelpijn. Niet zoveel kilometers gelukkig maar wel 2 grensovergangen. El Salvador uit gaat redelijk zonder complicaties, we hebben met onze 3 teams een mannetje die ons begeleidt. Dat zien we deze reis bij veel grensovergangen; mannen of jongens die de toeristen tegen een kleine vergoeding door de wirwar van loketten helpt, copieen maakt van gestempelde briefjes waar dan weer een handtekening op moet en weer 3 copieen van gemaakt moet worden blablablabla. Het is niet te omschrijven hoe gecompliceerd en tijdrovend dit steeds is. Maar wat duurt het lang, vooral het gedeelte auto inklaren aan de grens van Honduras. We geven rijbewijs, kentekenbewijs, paspoort af en de benodigde gegevens worden handmatig in een document geschreven, dan gaat het naar het volgende loket om in de computer gezet moet worden door een man die af en toe met 1 vinger een toets indrukt en gezellig met zijn collega zit te babbelen. De rest van de teams zijn ondertussen ook bij deze post gearriveerd en Wouter maakt meteen gebruik van de wachttijd om de remblokken van Bas te vervangen.
Nou, eindelijk kunnen we Honduras in, op naar de grens met Nicaragua! Er staan weer mannetjes op ons te wachten, maar deze keer vinden we het niet nodig... Daar krijgen we later spijt van want eenmaal Honduras uit, bij het inklaren van de auto vindt een grote politieman die alleen Spaans spreekt dat we een autoverzekering moeten hebben. Ik probeer hem uit te leggen dat we dat al hebben, maar hij pakt mijn formulier en loopt er mee weg, ik erachter aan want ik wil mijn formulier niet kwijt... In het kantoor van een hogere functionaris wordt mijn papier heel aandachtig bekeken, papier is in Engels, goeie man spreekt en leest geen Engels, het woord Nicaragua staat er wel degelijk op, maar nee hoor, meneer verklaart dit papier na een grondige bestudering ongeldig, we moeten een verzekering kopen...
Terug bij ons groepje staat er een nieuwe agent die onze copieen kenteken- en rijbewijs wil, maar wij willen weten wat hij ermee gaat doen omdat we die nodig hebben voor het inklaren van de auto. We krijgen ze terug gelukkig. De agenten verdwijnen uit beeld, zij zijn het waarschijnlijk niet gewend te moeten discussiëren met een groepje Nederlandse vrouwen (onze mannen zijn bezig met stempels en handtekening op een formuliertje), dus ga ik met mijn stapeltje maar gewoon naar de balie en de mevrouw neemt mijn verzekeringspapieren gewoon aan, Paul heeft zich gelukkig ook weer bij mij aan kunnen sluiten en de mevrouw klaart de auto in uiteindelijk zonder extra verzekering...
Wat wel nog even gemeld moet worden is dat we ook wel snappen dat het voor het douanepersoneel niet altijd makkelijk is, zij spreken geen Engels en bovendien zien de officiële documenten van ieder land er steeds anders uit, zelfs van de Nederlandse kentekenbewijzen heeft de een een papier en de ander een pasje...
Ja, we kunnen door! O, nee, als we willen gaan rijden staat er opeens een andere ambtenaar die ons kentekenbewijs wil zien ??!?!?? Huh? Dan is het toch goed en gaan we rijden, tot we 50 meter verder weer staande worden gehouden, wat er is weten we niet, er wordt met een walkie talkie overlegd en we wachten met onze 3 auto's maar weer netjes en blijven vriendelijk lachen (#!<#!).... Hehe, we rijden!
Leon is een mooi stadje met veel kerken, ik ga meteen naar bed, voel me beroerd, Paul gaat het stadje in wandelen en brengt me tijdens het diner een kop soep op de kamer, die smaakt toch wel!